Terramoto

 di Vittorio Aprea 

(Terremoto del 23.11.1980, ore 19,35)

 

Songh’’e ssette ‘e ‘na sera ‘e Novembre…

Dint’a nu vico scuro e solitario,

‘a parte ‘e San Liborio,

dint’a nu vascio, ùmmeto e senz’aria,

‘na vicchiarella, janca comm’’avorio,

affianco a nu vrasiero russo ‘e fuoco,

canta ‘na canzuncella e…a poco…a poco

‘na guagliuncella s’addorme, murmulianno,

dint’’a ‘na sporta, fatta ‘e legna e panne…

 

E canta ‘a vicchiarella…chianu…chiano,

cu’ ‘a capa acalata ‘ncopp’’a sporta!

(Fora se sente ‘o suono ‘e ‘na campana:

nu suono lento, stanco, quas’e Morte!)

Nu lume a scisto spanne dint’’o scuro

‘na luce gialla e cupa ‘nfaccia ‘e mmura!

‘N’aria ‘nguttosa, fredda, tagliente,

se ‘nfila dint’’e case e mmiez’’a ggente!

 

‘E ssette e trentacinche!… Nu rumore!!!

Già tutto attuorno trema…Che paura!…

Pe’ ll’aria ciento strille de dolore!

Vene scure s’aràpeno ‘int’’e mmura…

‘A terra sbatte pe’ ‘stu vico scuro…

e ‘a ggente s’abbraccia p’’a paura!

 

‘O vico ‘e San Liborio s’è ‘mpazzuto!

Chi allocca:-Peppenièèè!… Curre addu mamma!…-

Chi strilla:-Neh! Giuva’, te si’ addurmuto?…

Scinne!…Fa’ ampressa!…Rompete ‘sti gamme!…-

Gente ‘mpigiama, scàuza, senza niente,

corre tra chiante, spàseme e lambente…

E gira attuorno, e se sente cchiù ‘e ‘na vota

‘na parola ca agghiaccia:”’O TERRAMOTO!!!”

 

Passa ‘n’eternità…Cchiù ‘e nu minuto!

E chistu vico già nun se conosce:

uocchie sbarrate…facce ‘nzallanute…

gente ca nun se tene ‘ncopp’’e cosce!

Dint’a nu vascio all’angulo ‘e ‘sta strada

‘na vicchiarella janca sta acalata…

ferma… cu’ ll’uocchie fisse 0nt’a ‘na sporta…

‘Na guagliuncella chiane forte forte!

Pe’ chistu vico ‘nc’è passata ‘a Morte!!!!